‘Afgelopen seizoen nam Bouke ontslag bij zijn werkgever. Hij schreef een blog over zijn belevenissen. Vanwege de coronacrisis kreeg zijn verhaal een bijzondere wending. Lees hieronder hoe Bouke zijn seizoen van vrijheid heeft beleefd.‘
Bouke de Loos
Skileraar
Ik neem ontslag, ga naar Oostenrijk en word verrast door corona
Het plan
In januari vertrek ik, met de skischool SkiDiscovery uit Den Haag, naar Macedonië om te catskiën. Daarna ga ik interrailend naar Boedapest om vervolgens met een stel vrienden te gaan skiën in Sölden. Vanaf daar ga ik terug naar de plek waar ik drie jaar geleden ben gestart met skiles geven in de Alpen: Schruns in Montafon. Om mezelf verder te ontwikkelen had ik de Alpin Kurs (ski-opleiding met betrekking tot off-piste-skiën), een trainingsweek in Kaprun en de opleiding Landes 2 gepland.
“Na de laatste werkdag voel ik een opwinding en nieuwsgierigheid voor wat gaat komen.”
Doen
Zoals John Lennon ooit verwoorde: ‘life is what happens when you are busy making other plans’. En deze winter sluit daar perfect op aan. Ik heb een hele gave periode in de bergen, maar het plan verloopt anders dan ik had verwacht. Na de Alpin Kurs in Zwitserland moesten we stel op sprong terug naar Nederland. De situatie rondom het Coronavirus werd extremer per uur. Belangrijk detail is dat de meeste spullen die ik had nog in Oostenrijk stonden. Met een opleidingsmaatje kon ik mee rijden tot aan Feldkirch in Oostenrijk. De grensovergang was geen probleem. Met de trein ben ik teruggekeerd naar Schruns.
De ochtend daarna werd bekend dat Tirol in een lockdown moest. Vervolgens werden de grenzen met Duitsland en Zwitserland en Liechtenstein gesloten. Aangezien ik alles met de trein reis zat ik vast. Die zaterdag en zondag met een klein groepje collega skileraren nog geskied. De trainingsweek en de opleiding ‘Landes 2’ werden logischerwijs, maar helaas geannuleerd.
“De omgeving doet me beseffen hoe nietig ik ben, hoe weinig ik nodig heb en hoe mooi de wereld kan zijn.”
Stilte
Tijdens het schrijven van dit blog was het sluiten van de grenzen zo’n zeven weken geleden. En ik was nog steeds in Oostenrijk. Aangezien ik in Nederland geen werk had en het idee had dat ik hier meer vrijheid heb en in een omgeving ben waar ik me thuis voel. De omgeving vind ik nog steeds indrukwekkend. Ik ben het hike- en fietsseizoen vroeg gestart.
Ik kan uren door de bergen lopen zonder iemand te ontmoeten. De stilte, de ruimte, gemzen die langs rennen en marmotten die fluiten. De omgeving doet me beseffen hoe nietig ik ben, hoe weinig ik nodig heb en hoe mooi de wereld kan zijn. Ik focus letterlijk op de volgende stap en laat daardoor alle gedachtes achter me.
