‘Iedere maand deel ik een blog in de nieuwsbrief. Ik schrijf over mijn belevenissen als skileraar in zowel Oostenrijk als Den Haag. Ook bespreek ik onderwerpen die mij en andere wintersporters bezighouden. Deze maand beschrijf ik hoe ik mijn rol als skileraar ervaar.’
Bouke de Loos
Skileraar
Werk vs. hobby: het mooiste ‘kantoor’ dat ik ken!
Het prille begin
Acht jaar oud was ik, toen ik voor het eerst in de bergen kwam. Een leeftijdsgenootje zag ik skiënd langs me heen schieten. Hij maakte een sprongetje en vervolgde zijn weg naar beneden. Op dat moment wist ik dat ik skiën een hele mooie sport zou gaan vinden. Vijf fantastische lesdagen verder vertelde ik mijn ouders dat ik skileraar wilde worden. Demonstratief ben ik aan de ‘Stammtisch’ voor leraren in restaurant Kapell in Schruns gaan zitten.
Het skileraarschap
Nu ben ik ben 34 jaar oud. Werk inmiddels meer dan vijf jaar bij Skidiscovery in Nederland en de afgelopen drie winters ben ik voor meerdere weken in Oostenrijk les gaan geven. Kortom ik leef mijn droom van vroeger. Het is gelukt om mijn normale 40-urige werkweek te combineren met één van mijn passies. En die weken dat ik in de Alpen ben heb ik het mooiste kantoor in de wereld.
“Demonstratief ben ik aan de ‘Stammtisch’ voor leraren in restaurant Kapell in Schruns gaan zitten.”
Mijn missie
Mijn persoonlijke missie is iemand zijn die er toe doet. Iemand die anderen kan bereiken en kan bewegen. In mijn kantoorbaan komt dat tot uiting, maar zijn het lange trajecten. Bij het lesgeven gaat dat veel sneller. Het gaat niet om abstracte getallen, een proces waarin een klein stukje wordt gewijzigd, of een hypothese. Nee; het gaat om een individu die direct aangeeft of hetgeen wat ik doe wel of niet werkt. De feedback is heel direct, want aan de lichaamstaal is te zien of een cursist lol heeft of niet. Het geeft mij heel veel voldoening als een cursist na een les me een knuffel geeft, een glimlach, een kind me een tekening geeft of extra lessen boekt. Iedere les die ik geef ben ik bezig om grenzen te verleggen. Of het nu gaat om een volgende stap in de methodiek of het wegnemen van angst. Continu is het zoeken en creatief zijn om tot een les te komen waar veiligheid, lol en leren in balans zijn.
“Continu is het zoeken en creatief zijn om tot een les te komen waar veiligheid, lol en leren in balans zijn.”
Ervaring
De eerste keer dat ik in de Alpen les ging geven was ik één van de weinige Nederlandse leraren in het gebied. Collega’s kwamen vooral uit de regio en keken me afwachtend aan. Gedurende de week kreeg ik steeds meer nieuwsgierige blikken. Mijn groep bestond uit acht individuen en die werden na een aantal dagen echt een groep. We kwamen met regelmaat zingend en juichend na de les terug bij het verzamelpunt. Alle cursisten boekten bij tot het einde van de week. Na twee weken kreeg ik vragen van de skischoolleiding. Wat doe je met jouw cursisten? Ze blijven bijboeken en zijn zo positief.
Iedere dag pak ik, voordat de lift open is voor publiek, één van de eerste liften naar boven. Iets na 8 uur sta ik boven op de berg. Alles is dan nog verlaten en stil. Vervolgens help ik met het opbouwen van kinderland. Van 9 tot 12uur en van 13 tot 16uur geef ik les. En als het even kan daal ik als één van de laatsten af naar beneden. In het team heb ik een ‘uitzonderingspositie’. Voor mijn leeftijd zie ik er jong uit. Hierdoor pas ik prima tussen de jonge studenten die dit als bijbaantje doen. Door m’n ervaringen kan ik ook prima gesprekken aan gaan met de oudere garde waarvoor het skileraarschap echt werk is. En ik huppel daar tussendoor, doe mijn eigen ding, omdat het voor mij werk én hobby is.
